رسم زمانه همواره اينگونه بوده است: باغيرتا ميرنو وبيغيرتا مي موننافشين جان دوست ديرينه ورفيق لحظه هاي تنهايي ما
چشمم انگه که به شوق تو نهد سر به لحد, تا دم صبح قيامت نگران خواهد بود
