من بی تو در این شهر غریبم به کسی چه

از عشق تو شد درد نصیبم به کسی چه

سرگشته ی کوی تو اگر با دل خونین

از طعنه ی بی حد رقیبم به کسی چه

خالی شدم از فلسفه ی تلخ صبوری

بی طاقتم و نیست شکیبم به کسی چه

زردی، رخم از سرخی روی تو گرفته است

از طایفه ی حسرت سیبم به کسی چه

پیداست مرا می کشد از تلخی ایام

روی غم هجرت به صلیبم به کسی چه

مثل تو که انگشت نمای همه خلقی

اسطوره ی یک عشق نجیبم به کسی چه

گویند عمو شعر تو شایسته ی او نیست

گفتم که دلم را بفریبم به کسی چه

شب بود، دلم بود، غمت گفت و نوشتم

نه مدعی ام من نه ادیبم به کسی چه

چون سنگ صبورم شده سنگی به سر دل

رنجورم و شعر است طبیبم به کسی چه

جمهور سمیعی