سکوت سرد زمانم، مگر نمی دانی؟

همیشه در فورانم، مگر نمی دانی؟

هوای ساحل ذهنم چقدر طوفانی است

شروع فصل خزانم، مگر نمی دانی؟

کمی بخند که شاید دلم شود آرام

هنوز من نگرانم مگر نمی دانی؟

چه پرفراز و نشیبم کنار چشمانت

و نبض در نوسانم ، مگر نمی دانی؟

دگر سراغ دلم را کسی نمی گیرد

بدون نام و نشانم، مگر نمی دانی؟

قسم به چشم سیاهت جدا مشو از من

چگونه بی تو بمانم، مگر نمی دانی؟

اگر رسید به اتمام شعر غمگینم

دوباره باز همانم، مگر نمی دانی؟

آلوده ی یک حس غریبم به کسی چه

در اوج زمان رو به نشیبم به کسی چه

تأسیس مرا قدمت تاریخ نوشتند

اسطوره ی یک عشق نجیبم به کسی چه

افشین هدایتی